Wydarzenia

Wykład inaugurujący cykl „Sztuka, która opowiada historie” przyjrzy się twórcom, którzy świadomie przekraczali granice sztuki i będzie refleksją nad znaczeniem pionierskich i niejednokrotnie bluźnierczych dzieł.

Prowokacja artystyczna, świadoma lub mimowolna, będzie motywem przewodnim wykładu, łącznikiem wybranych dzieł. Spowodowały one rewolucję w sztuce, stały się ikonami lub zainspirowały nielicznych. Wiele nowości wznieciło potrzebę naśladownictwa i „rewolucje stały akademią”. M.Duchamp, który stworzył arcydzieło prowokacji („Fontanna”) z buntownika stał się gwiazdą awangardy.

Skandal towarzyszący sztuce współczesnej stał się powszechny, warto jednak podkreślić, że był on obecny również w poprzednich epokach. Choć prowokacji przychylne stały się tzw. izmy od impresjonizmu po sztukę konceptualną, to na fali oburzenia krytykowano w XVI wieku dzieła nawet takich artystów jak Michał Anioł, w XVII wieku obrazy Caravaggia, a w wieku XIX realistyczne płótna G.Courbeta czy E.Maneta. „Olimpia” Maneta stała się symbolem odmitologizowania sztuki, postawa malarza nie została uznana jednak za gest odwagi, lecz wulgaryzmu.

Wykład będzie refleksją nad znaczeniem pionierskich i niejednokrotnie bluźnierczych dzieł, nad ich innowacyjnością oraz wpływem na dalszy rozwój sztuki, tworzonych przez mistrzów dawnych epok i twórców współczesnych. Odniesiemy się do twórczości artystów wnikliwie komentujących i oceniających swoją współczesność, i tych, którzy prezentując swoje dzieła liczyli na rozgłos, m.in. R. Rauschenberga, A. Warhola, Judy Chicago, Katarzyny Kozyry, Ai Weiweia, A. Serrano, M. Cattelana czy autora niewidzialnej rzeźby S. Garau, której jedynym dowodem istnienia jest certyfikat i fakt sprzedaży na aukcji.