Publicystyka

Jako że rzeczywistość dookoła traci stabilność, nie wszyscy jesteśmy pewni swojego dalszego losu. ZUS jawi się jako nieprzewidywalny, zatem najlepszą perspektywą na przyszłość pozostaje inwestycja w życie pozagrobowe. Może nie wszyscy są do końca przekonani, że takowe istnieje, ale czegóż możemy być pewni na tym łez padole oprócz śmierci i podatków? W przepastnej puszce Pandory Internetu wygrzebałem ostatnio całkiem interesującą książkę w pliku PDF, dostępną za darmo dla każdego, którą z okazji wiosny i nadchodzących świąt postanowiłem przeczytać. „Dusza po śmierci” – najbardziej odkrywcza książka w tym temacie, autorstwa hieromnicha Serafina (Roze). No i się okazało, że śmierć to nie koniec, co nie jest takie zaskakujące dla ludzi głęboko religijnych. Także tych, którzy sami doświadczyli czasowego wglądu w zaświaty i stamtąd wrócili. Jak choćby Artur Kocięcki, aktor Teatru im. J. Osterwy, który swoje doświadczenie 30-dniowej śpiączki powypadkowej przekuł w teatralny monodram.

Mnich asceta przytacza masę przykładów i źródeł takowych wycieczek i ma swoje zdanie na ten temat. Jest przekonany, że większość opisów nie oddaje prawdziwego wglądu w tamtejszą nierzeczywistą rzeczywistość, że to demony teatralizują chwilowy wgląd w zaświaty tak, by wizytujący wrócił z fałszywym wglądem, który nie jest taki sielankowy, jak by się wydawało podczas pierwszej wizyty. Dowodzi, że tylko ludzie głęboko religijni doświadczają zaświatów takich, jakimi są, a nie jakimi zdają się być, a pobyt na stałe znacząco różni się od czasowego. Z dalszej części lektury dowiadujemy się, że jak już ciało obumrze, dusza żyje dalej. Przez dwa pierwsze dni cieszy się względną swobodą i może odwiedzać drogie jej miejsca na ziemi, trzeciego dnia przenosi się do innych sfer. Następnie przechodzi przez legiony złych duchów, które zagradzają jej drogę i oskarżają ją o różne grzechy, do których same je kusiły. Jeśli uda się jej przedrzeć przez ten kilkunastoetapowy tor przeszkód, pokłoniwszy się Bogu w przeciągu 37 dni dusza odwiedza przybytki niebieskie i otchłanie piekielne, nie wiedząc jeszcze, gdzie pozostanie, dopiero na czterdziesty dzień wyznaczone jej zostanie miejsce, w którym przebywać będzie aż do zmartwychwstania umarłych. Jedne dusze czują przedsmak wiecznej radości i szczęścia, inne strach przed wiecznymi mękami, które nadejdą w pełni po Sądzie Ostatecznym. Aż do tego momentu zmiany są wciąż możliwe dzięki modlitwom. Pewnego dnia cały ten poddany zepsuciu świat dobiegnie końca i zaświta trwające na wieczność Królestwo Niebieskie, w którym dusze odkupione połączą się ze zmartwychwstałymi ciałami.

No cóż, pozostaje mi wierzyć, że jeśli ktoś zachowywał się Tutaj uczciwie i przyzwoicie, a zawrotnej kariery nie zrobił, może Tam będzie miał zgoła inne notowania. I z pieśnią na ustach Nicka Cave’a „Death Is Not the End” wypatruję świetlanej przyszłości.